Vertigo!

Ζάλη παιδιά. Vertigo! Χάνεις τον προσανατολισμό σου και βουτάς στο χάος. Ανίκανος να διαχειριστείς την πραγματικότητα επειδή δεν βλέπεις καθαρά. Και αν τύχει να το αντιληφθείς, συνήθως δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Και τα χάνεις όλα για όλα, εκεί που νόμιζες ότι έχεις τα πάντα, ίσως και ότι όλα και όλοι σου ανήκουν. 

Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα καθημερινά γύρω μας που πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να τα επεξεργαστούμε καθόλου. Νομίζω το αντιλαμβανόμαστε όλοι αυτό στην εποχή που ζούμε. Χανόμαστε μέσα σε τόσες πολλές σημαντικές και ασήμαντες πληροφορίες, με άπειρες λεπτομέρειες που στο τέλος χάνουμε την ουσία. Χάνουμε το βασικό νόημα και εξαντλούμαστε τόσο πολύ ενεργειακά από μικρότητες. Δεν αξιολογούμε καθόλου σωστά στο τέλος, ούτε τις καταστάσεις ούτε τους ανθρώπους. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι τόσο μα τόσο σοβαρά και ταυτόχρονα τόσο ανόητα!  Ένας πολύ εύκολος τρόπος ίσως είναι να τα αγνοήσεις όλα. Μα όλα. Και να ζεις μέσα στην άγνοια αυτή, ίσως ευτυχισμένος. Εγώ προσωπικά σίγουρα δεν ανήκω εδώ. Ο άλλον τρόπος είναι να μάθεις να τα επεξεργάζεσαι. Να είσαι ανοιχτός και δεκτικός. Εδώ είμαι. 

Αν δεν είσαι λίγο χαλαρός και δεν προσπαθήσεις να είσαι δεκτικός στο απρόβλεπτο, δεν τη βγάζεις καθαρή. Δεν μιλάω να δέχεσαι ανεξέλεγκτα τη βλακεία του καθένα, πόσο μάλλον τον καθένα, αλλά η άπειρη αυστηρότητα δεν έχει πάντα θετικό αποτέλεσμα. Θέματα τέτοια αντιμετωπίζουν όσοι δεν θέλουν να δουν πέρα από τη μύτη τους, με αποτέλεσμα να έχουν και προβληματική επικοινωνία τόσο με τον εαυτό τους τον ίδιο όσο και με τους γύρω τους. 

Έχουν δημιουργήσει τον δικό τους μικρόκοσμο και ζουν κατά βάση μέσα εκεί, αποκλείοντας  για εντελώς δικούς τους λόγους, καινούργιους ανθρώπους, καθώς κλειδώσανε τους πολύ δικούς τους επίσης μέσα στον κόσμο αυτό, για να αισθάνονται οι ίδιοι απλά εντάξει με τον εαυτό τους. Ζάλη και αφόρητη πίεση! Τόσο για τους ίδιους όσο και για τους τριγύρω. Χωρίς μυαλό καθαρό όμως, χωρίς λίγο "χώρο", πως να μπορεί η αντίληψή σου να λειτουργήσει σωστά;

Ο άνθρωπος που ουσιαστικά δεν μπορεί να συνδεθεί με έναν υγιή τρόπο με τον περίγυρο του πάντα θα δημιουργεί τις καταστάσεις έτσι ώστε να μπορεί να φέρει τα πάντα στα νερά του και φυσικά όσους αποφασίζει να εμπλέξει. Δεν παραδέχεται όμως ότι έτσι, δεν μπορεί να βλέπει καθαρά γύρω του. Η όρασή του είναι πολλές φορές θολή και στρεβλή.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, δεν μπορεί να δει τα απλά, μικρά και μεγάλα όμορφα που συμβαίνουν γύρω του - ω, ναι! συμβαίνουν και όμορφα πράγματα - και χάνεται στον λαβύρινθο των λεπτομερειών του κόσμου του. Πρώτα το άσχημο και το κουραστικό και μετά ίσως η ομορφιά. Τα σενάρια στο μυαλό του δίνουν και παίρνουν και αντί να βγει και να επικοινωνήσει με το Έξω, κλείνεται ολοένα και χειρότερα στο Μέσα του. Παίρνοντας πάντα και τις αντίστοιχες "σοβαρές" αποφάσεις. 

Το πρόβλημα μεγαλώνει καθώς ο άνθρωπος αυτός πιστεύει ότι κάνει το σωστό και δεν ακούει κανέναν και τίποτα. Για να υπερασπιστεί ακόμη περισσότερο την άποψή του, αρχίζει και υποβαθμίζει καταστάσεις και ανθρώπους. Αισθάνεται τόσο υπεράνω που γίνεται κουραστικός ο ίδιος. Δεν εμπνέει! Κουράζει. Στην ουσία αυτοκαταστρέφεται και οδηγείται στην αυτοκτονία. Και αυτό κατά βάθος το γνωρίζει πολύ καλά. Το να το παραδεχτεί είναι το θέμα και μιλάμε για νοήμονες ενήλικες. Ή μήπως για ανήλικους ενήλικες;

Νομίζω το να ζεις στον κόσμο σου δεν είναι απαραίτητα κακό. Το κακό είναι να πιστεύεις ότι αυτός είναι και ο μόνος Αληθινός κόσμος! Που σταματάς να σκέφτεσαι παραπέρα και που σου αρέσει το κουτόχορτο που σε ταΐζεις. Ευχαρίστηση δε μεγάλη παίρνεις όταν το μοιράζεσαι και με την παρέα σου. Δεν θα σε ενδιέφερε να ανοίξεις λίγο παραπάνω τα μάτια σου, το μυαλό σου και ίσως - γιατί όχι - και την καρδιά σου; Μήπως να το δοκίμαζες; Μήπως και γλυτώσεις από τον βέβαιο θάνατο στον οποίο οδηγείσαι;

Συμβαίνει όμως να έρχονται πάντα έτσι τα πράγματα - ευτυχώς! - που όλα θα κληθούμε να τα λύσουμε, όλα όσα δεν τολμάμε να αγγίξουμε. Θα έρθουν έτσι οι καταστάσεις που ο καθένας μας θα πάρει το μάθημα του, άλλος με χάδι, άλλος με ταρακούνημα άλλος με σφαλιάρα που θα δει αστεράκια. Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, όλοι θα πάρουμε αυτό που στο τέλος χρειαζόμαστε για να ξυπνήσουμε. Και τότε ίσως αλλάξουμε. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν μπορεί να κοιμόμαστε αιώνια. Θα έρθει η στιγμή που θα έρθουμε στα λόγια πιο σοφών και που θα φύγει από τα μάτια μας η θολούρα. Θα δεις! 

Και τότε το καλό που σου θέλω, κοίτα να αλλάξεις και να γίνεις Άνθρωπος. Να επαναπροσδιορίσεις μέσα σου τον όρο. Να ψάξεις και να ψαχτείς. Να δεις στο πηγάδι μέσα εκεί στο κέντρο σου τι τελικά έχεις αφήσει πεταμένο στον πάτο να σαπίζει. Ελπίζω να το ανεβάσεις στην επιφάνεια και να το πετάξεις. Να αλλάξεις. Να δεις το όμορφο και να το αγκαλιάσεις. Να μπορέσεις επιτέλους να ξεχωρίσεις το πάνω από το κάτω.

Αν σκεφτούμε ότι όλα όσα μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν, θα καταλάβουμε ότι τελικά πρέπει να συνδεθούμε τόσο με τον Εαυτό μας όσο και με τους γύρω μας. Με το όλο περιβάλλον. Να γεμίσουν τα χάσματα με Ουσία χρειάζεται! Το καταλαβαίνουμε αυτό;  Έτσι λέω. 

Τα πιο όμορφα συναισθήματα είναι τα αυθόρμητα, αυτά τα μη επεξεργασμένα. Εκεί που δεν το περιμένεις. Όταν όμως αρνείσαι να τα παραδεχτείς, δεν θα μπορέσεις ποτέ να τα απολαύσεις. Μάθε να τα απολαμβάνεις. Μάθε να συντονίζεσαι με το περιβάλλον σου, δεν είσαι κάτι αποκομμένο από αυτό. Απλά για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί να ταρακουνηθείς και να ξεβολευτείς, όμως στο τέλος θα είσαι στη βάση σου. Ζωντανός!

Αξίζει τον κόπο, αλήθεια σου λέω, προσπάθησέ το! Έστω για μια φορά. Ξεβολέψου και θα δεις πόσα πολλά δεν ήξερες για εσένα. Θα δεις μέσα σου τόση ομορφιά και δύναμη που δεν το φανταζόσουν. Απλά ξεβολέψου. Βγες από τα καλούπια και ανοίξου λίγο. Και για μια φορά μην κάνεις το χατίρι στον κακό σου εαυτό. Κλείσε του το μάτι και κάνε ακριβώς το αντίθετο. Μπορείς. Και μετά απλά χαμογέλα...

Μ.