Memento Mori

Λένε ότι ευτυχισμένος γίνεσαι, μαζί με όλα τα γνωστά και μη εξαιρετέα και όταν δεν ξεχνάς τον Θάνατο.

Και καταλαβαίνω πως το εννοούν. Όταν σταματήσεις να συμπεριφέρεσαι σαν κακομαθημένο παιδάκι που αν δεν πάρει ακριβώς αυτό που θέλει την ώρα που θέλει, από αυτόν που θέλει, όπως το θέλει και για όσο το θέλει, κατεβάζει τα μούτρα και αρχίζει τα δράματα, μαθαίνεις να απολαμβάνεις τα πάντα, στην κυριολεξία. Ό,τι σου προσφέρεται, μαθαίνεις να το καλοδέχεσαι. Και ξέρεις γιατί; Επειδή, αν δεν το πάρεις, ξέρεις ότι θα το χάσεις τελείως! Και αυτό δεν είναι μια κάποια απειλή. Είναι η πραγματικότητα. Όλα μα όλα κάνουν κύκλους και χάνονται για να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο, καλύτερο ή χειρότερο. Ποτέ όμως το ίδιο. 

Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να δεχτούν το τέλος των πραγμάτων και των καταστάσεων. Πόσο μάλλον να σκεφτούν τον θάνατο, ως πραγματικότητα. Μένουν γαντζωμένοι απλά σε λέξεις, καταστάσεις και ανθρώπους, επειδή κάποτε όλα αυτά βρέθηκαν στο δρόμο τους. Αυτό δεν είναι το κακό στην ιστορία. Το κακό είναι ότι ο καιρός πέρασε, τα πάντα αλλάζουν και αυτοί απλά έμειναν να υπάρχουν με "συμβόλαια" που οι όροι τους δεν εξυπηρετούν κανέναν σήμερα. Κανένας επαναπροσδιορισμός της πραγματικότητας και καμία αλλαγή προς καμία κατεύθυνση.

Και βλέπεις ανθρώπους σκεφτικούς, προβληματισμένους, αμίλητους και τις περισσότερες φορές διαλυμένους να σέρνονται κυριολεκτικά στην καθημερινότητά τους. Πεθαμένοι εδώ και καιρό. Απλά αναπνέουν μέχρι να πεθάνουν στην κυριολεξία. Νεκρές καταστάσεις. Και σε βλέπουν και λένε "Εσύ είσαι μια χαρά, τι ανάγκη έχεις εσύ;".

Θα σου πω εγώ τι ανάγκη έχω, καθώς ο καθένας μπορεί να μιλάει μόνο για τον εαυτό του. Έμαθα και από την καλή και από την ανάποδη αυτό το "τέλος" των καταστάσεων, των πραγμάτων και των ανθρώπων. Και με τη διαδικασία του αργού θανάτου και με τον συγκλονιστικό ακαριαίο θάνατο. Σέβομαι τον Θάνατο λοιπόν και τιμώ τη Ζωή. Τη Ζωή μου! Προσπαθώ πολύ για το κομμάτι που μου αναλογεί, ώστε να νιώθω ζωντανή και όχι ένα ζόμπι που απλά περιφέρεται στον κόσμο αυτό.

Έμαθα να χαίρομαι με ό,τι έχω, αλλά αυτό δεν με απαγορεύει ούτε μου είναι εμπόδιο στο να χαρώ και άλλα πολλά καινούργια πράγματα. Το να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους και να ζήσω καταστάσεις πρωτόγνωρες ακόμα και σήμερα. Το να κάνω μια ακόμα τρέλα για κάποιους. Δεν σταματάω να ονειρεύομαι και να προσπαθώ να πραγματοποιήσω αυτά που κάνουν την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Μου θυμίζει ότι είμαι εδώ, ζωντανή και μου αρέσει πολύ. Το σέβομαι απόλυτα αυτό.

Οι δικαιολογίες δεν μου ταιριάζουν. Έμαθα να βλέπω εντελώς καθαρά ακόμα και αν αυτό που βλέπω δεν μου αρέσει και λέω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Ξεβολεύομαι, ναι. Δεν είμαι αναίσθητη, αλλά δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Δεν μου πάει. Οπότε προτιμώ να περάσω μέσα από ό,τι συμβαίνει, παρά να το προσπεράσω. Με διάκριση φυσικά. Επιλέγω. Αλλά πάντα επιλέγω αυτό που χρειάζομαι για να περάσω στο επόμενο στάδιο και να πάω παραπέρα. Δύσκολη, επίπονη, απαιτητική διαδικασία, αλλά είμαι εδώ. Το Ζω. Δεν φαντάζομαι πως θα ήταν αν... το προσπαθώ. 

Έμαθα ότι τους ανθρώπους που θες, τους κρατάς στη ζωή σου, no matter what!. Ξέρω ότι όταν έχεις ανάγκες μπορείς να τις εκδηλώσεις, ακόμα και αν δεν αρέσουν στους απέναντί σου. Οφείλουν να τις σεβαστούν, τουλάχιστον. Έμαθα ότι η ζωή έχει αξία την κάθε στιγμή που παίρνουμε ανάσα και δεν την παρκάρω για να περιμένω να κάνω κάτι στο τέλος του μήνα, του εξαμήνου ή του χρόνου. Δεν είμαι άνθρωπος της υπομονής και απλά ένας θεατής της ζωής. Υπομονή δεν σημαίνει κάθομαι απλά και βλέπω τα πράγματα να συμβαίνουν. Υπομονή σημαίνει ότι έχω τη διάθεση, την τόλμη και τη γνώση, όσο συμβαίνουν τα πράγματα και απαιτούν την μη εμπλοκή μου σε αυτά, εγώ να κάνω άλλα τόσα για να έχω ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα όταν αυτά θα έρθουν στα ίσα τους. Θέλω να συμμετέχω στις διαδικασίες. Δεν επιβάλλομαι και δεν απαιτώ. Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να αποφασίζει. Όμως σε ότι αφορά στη δική μου ζωή, είμαι παρούσα.

Όπως έχει ο απέναντί μου, δουλειά, οικογένεια, προβλήματα, άγχη, οικονομικές δυσκολίες, θέματα υγεία και άλλα τόσα, έχω και εγώ. Καμία εξαίρεση. Εγώ απλά επιλέγω άλλους τρόπους να διαχειριστώ την καθημερινότητά μου. Είτε σκύψεις το κεφάλι και απλά είσαι δυστυχής, είτε επιλέξεις να δεις λίγο πιο αισιόδοξα τα πράγματα, το τέλος είναι κοινό για όλους. Ο δρόμος μας είναι διαφορετικός. Θες να είσαι ο "δεν προλαβαίνω", "δεν μπορώ έχω οικογένεια", "δεν επιτρέπεται", "δεν με αφήνουν", "δεν γίνεται αυτό" ... να είσαι. Κανείς δεν σου το απαγορεύει. Είναι οι επιλογές σου. Είσαι εσύ και οι επιλογές σου. Μην απορείς όμως με όσους έχουν αντίλογο σε όλα αυτά και αντί για όλα αυτά τα "δεν", αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους, των επιλογών τους και φροντίζουν να καλύψουν τις ανάγκες τους με "κάνω".

Να μην τον ξεχνάς τον Θάνατο. Να μην τον υποτιμάς. Σε κάνει να εκτιμάς αφάνταστα τη Ζωή και σου μαθαίνει να την απολαμβάνεις με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αξίζει που είσαι εδώ. Ακόμα...